Kloosterordes verdwijnen in sneltempo in onze stad. Nadat eerder de Minderbroeders naar andere oorden trokken, sloten begin april ook de zusters Ursulinen hun klooster. Blijven nog over: de zusters Clarissen in de Diesterstraat. Hoe ziet hun toekomst eruit? Voor welke uitdagingen staan zij? Zuster Elisabeth geeft een inkijk in het leven van de clarissengemeenschap.
Zuster Elisabeth, jullie gaan toch blijven, hé?
“Zeker! Hoe vaak dat we dit horen (lacht)! We gaan wel verhuizen naar de nieuwbouw, gelegen naast ons klooster. Het huidige gebouw is erg verouderd en niet meer conform de normen. Dit klooster is ‘in den tijd’ voor huisvesting en tewerkstelling van 30 clarissen gebouwd. We zijn nu nog met een vijftal zusters. Het spreekt dus voor zich dat het voor ons te groot is geworden. De nutsvoorzieningen zijn erg verouderd en aan de achterkant is nog enkel glas.”
Wat gebeurt er met het oorspronkelijke gebouw?
“Het is geklasseerd en dus kan je er niet mee doen wat je wil. Er is afgesproken dat we een compact klein kloostertje krijgen in ruil voor het oude en veel te grote klooster en tuin. Onze overnemer zal dan restaureren wat geklasseerd is en afbreken wat niet meer bruikbaar is om er nieuwe appartementen te zetten. Dit alles in overleg met Erfgoed en met de nodige archeologische opgravingen; want er is heel wat geschiedenis op deze plek. Maar eerst gaan wij verhuizen (lacht)! Ook gaan we de originele glasramen uit de kapel naar de nieuwbouw meenemen. Dat was onze vereiste.”
Hoe kijken jullie naar deze verhuis?
“We zijn er al acht jaar mee bezig. Het heeft lang geduurd vooraleer de plannen waren goedgekeurd en dan is er nog veel uitstel geweest door corona of uitblijven van bouwmaterialen. Het betekent voor ons een afscheid maar ook een nieuw begin waar we naar uitkijken. We zijn ook blij dat we nog als autonome gemeenschap kunnen blijven samenleven. Kijk naar de zusters Ursulinen, ze zijn één van de vele gemeenschappen die naar een woonzorgcentrum dienen te verhuizen. In Vlaanderen zijn wij nog één van de drie Clarissenkloosters (naast Stabroek en Oostende), de rest heeft zich ook richting een wzc begeven.”
Hoe speelt het christelijk geloof een rol in deze huidige tijden? “De maatschappij is de afgelopen decennia enorm geëvolueerd. Denk maar aan internet, sociale media, … Mensen worden door zoveel zaken in beslag genomen dat ze niet meer aan God denken. We staan als religieuzen voor een grote uitdaging. Paus Franciscus heeft verschillende documenten gericht tot de Contemplatieve Zusters wereldwijd om na te denken hoe we het wezenlijke van ons leven kunnen blijven beleven in veranderde omstandigheden. Het is een vraag die ons bezighoudt in onze ouder wordende groep: hoe kunnen we ons laten helpen opdat we ons leven als Claris kunnen blijven beleven?”
Hoe zien jullie deze verandering binnen jullie gemeenschap en activiteiten?
“Vroeger gingen sommigen naar de kerk uit gewoonte of omwille van sociale druk. Gelukkig is het geloof nu een kwestie van persoonlijke overtuiging geworden. In de huidige meer individualistische maatschappij ligt er een grote klemtoon op zelfzorg. Maar het is mijn overtuiging dat we pas echt gelukkig kunnen worden als we onszelf minder in het centrum zetten en meer aandacht hebben
“We gaan de originele glasramen uit de kapel naar de nieuwbouw meenemen.
Dat was onze vereiste”
voor de andere, en voor God. Als je kiest voor zo’n manier van leven heeft dat gevolgen maar het geeft ook rust. We stellen vast dat er minder volk langskomt, maar toch blijven mensen nood hebben aan spirituele zingeving. Ons Taizégebed op de tweede zaterdagavond van de maand is erg laagdrempelig. We komen samen met zang, muziek en ook de stilte krijgt een grote plaats. Daarna is er ruimte voor ontmoeting met warme chocomelk en koekjes. Ook tijdens de voedselpakketten die we op vrijdag bedelen, hebben vele mensen vaak nog nood aan een babbel. We zijn geen psychiaters en geven geen richting maar een luisterend oor kan al deugd doen. Ook blijven we bestaan voor de vraag ‘wil je bidden dat het goed mag gaan’. Mensen blijven hier nood aan hebben.”
“In Vlaanderen zijn wij nog één van de drie Clarissenkloosters, de rest heeft zich naar een woonzorgcentrum begeven”
We kennen binnen Sint-Truiden een grote opkomst van andere religies. Hoe gaan jullie hier mee om?
“We leven als slotzusters natuurlijk wat meer teruggetrokken, maar de ontmoetingen die we gehad hebben waren heel positief. We sluiten ons zeker niet af voor deze mensen. Er is een soort van wederzijds respect voor hoe we – ieder op een eigen manier – verbonden willen leven met God en dat ook in onze kledij uitdragen.“
Zuster Elisabeth, je bent de jongste van deze orde. Hoe zie je je eigen toekomst evolueren?
De Heilige Clara van Assisi blijft me hierbij inspireren, niet alleen in mijn spiritueel leven maar ook op het vlak van samen leven, omgaan met elkaar, … ‘Als levende mens de Heer loven’ blijft voor mij het kompas dat ik meedraag. We staan voor verandering en de expansie die de katholieke kerk vroeger heeft gekend, is niet meer. Dus is het tijd om terug naar ‘het wezenlijke’ te gaan! Ook is alles mogelijk in deze tijden. Ik kijk vol vertrouwen de toekomst tegemoet. Als ik werkelijk geloof dat God mij tot dit leven geroepen heeft, dan is het niet meer dan logisch dat ik ook geloof dat Hij met mij op weg blijft gaan. Ik hang niet af van het gebouw, maar ik hang van mijn hart af, waar ik me ook bevind.”
Zuster Elisabeth, we wensen je samen met de andere zusters Clarissen veel succes met de verhuis en intrede in hun nieuwe gebouw.
