“Ooit stonden er 59 fietsen van profrenners in onze living”
Sint-Truiden heeft twee schatkamers. Een religieuze in de Onze-Lieve-Vrouwkerk die pronkt met schrijnen, relieken en kazuifels. Maar ook een tweede, nobele onbekende, in Zepperen. Netjes verborgen aan de zij-ingang van een rijwoning in de Stippelstraat. Daar puilt het uit van pronkstukken van het internationaal wielrennen. “Het allermooiste wielermuseum dat we ooit bezocht hebben”,zo pende een Amerikaanse bezoeker ooit neer.
Van Boonen over Contador tot De Vlaeminck
“Privé wielermuseum. Leo’s Bike Collection” staat er netjes geafficheerd aan de ingang. Het zijn twee verdiepingen, 24 meter lang en 7 meter breed. De wielerfanaat komt er terecht tussen 1.700 truitjes, 200 fietsen en 170 trofeeën. Zullen we ons beperken tot een korte bloemlezing van de stalen rossen? Hier gaan we: negen fietsen van Tom Boonen (onder andere eentje waarmee hij in 2005 wereldkampioen werd, een tweede waarmee hij in 2012 Parijs-Roubaix won en een derde waarmee hij in 2006 de Ronde van Vlaanderen op zijn naam schreef). WK-fietsen van o.m. Philip Gilbert (2012), Cadel Evans (2011), Paolo Bettini (2007 én 2008) en Michal Kiatkowski (2014). Voorts tweewielers waarmee de volgende helden zich in de galerij fietsten: Greg Van Avermaet (Olympisch kampioen), Tom Dumoulin (Girowinnaar in 2017), Alberto Contador (Parijs – Nice in 2007), Marianne Vos (Olympisch kampioen in 2012), Julian Alaphilippe (Milaan – Sanremo in 2020), Jan Ulrich (tijdritfiets uit 2005), Elia Viviani (paarse trui in de Giro in 2018), Bjarne Riis (tourwinnaar in 1996), maar ook nog oudere exemplaren van o.m. Eric Vanderaerden, Fons De Wolf, Roger De Vlaeminck, Roger Swerts, Erik Zabel, Ivo Molenaers én Martin Vangeneugden. Maar laat nu net die twee oldies de aanleiding zijn voor de verzamelwoede die Leo(n) Moors al jarenlang te pakken heeft.
“Ik was een keer als klusjesman aan ’t werk bij Ivo Molenaers toen daar in de kelder mijn oog viel op een oude koersfiets”, vertelt de 75-jarige Moors. “Ivo duwde die in de koffer van mijn auto. Toen ik daar wat aan geprutst had, besliste ik om me meer oude fietsen aan te schaffen. Ik had meteen de smaak te pakken.”
Straf levensverhaal
Dat Leon Moors plots zijn hart verloor aan koersfietsen is toch merkwaardig gezien hij zelf nooit wielrenner geweest is. “Ik kende een sombere jeugd”, zo fronst hij de wenkbrauwen. “Ik werd geboren in Ans. Geloof het of niet: als enige overlevende van een drieling. Mijn pa was mijnwerker en we hadden het niet al te breed thuis. Mijn ma was ver-schrik-ke-lijk streng. Ik kreeg meer slaag dan eten. Ik voelde me altijd minderwaardig. Uitgestoten zelfs. Zeker toen ik zes jaar was en we naar Alken verhuisden. Ik arriveerde daar als een Waal (vandaar de letter N in zijn voornaam) en kende geen woord Nederlands. Ik ben dicht geklapt.
“Toen de profrenners ontdekten dat ik een porte bagage op de auto van Eric Vanderaerden had gemonteerd, ontplofte de boel”
Gevolg: ik ben … een halve analfabeet. Ik kan lezen, maar niet schrijven. Kan u zich voorstellen wat dat betekent? Ik zal een voorbeeld geven. Toen we ons huis in Zepperen kochten, moest ik de akte bij de notaris ondertekenen en schrijven ‘gelezen en goedgekeurd’. Maar daar slaagde ik niet in. Ik kreeg gewoon geen letter op papier. Gelukkig is daar wat beterschap in gekomen. Nu los ik dat op door op mijn smartphone een boodschap in de spreken. Dat toestel zet mijn klanken om in woorden. Dus…”
“Ik ben gene gewone he”, zo trapt Leon Moors voor de 88ste keer een open deur in. “Toen ik als metser aan de kost kwam en iemand tegen me zei ‘je moet dit’ of ‘je moet dat’ ontplofte ik. Nu nog altijd. Ik heb bovendien de pech gehad dat ik op een dag zeven meter hoog van een stelling ben getuimeld. Gevolg: ik werd invalide verklaard toen ik 32 was. Later is daar nog een schep bovenop gekomen. Ik heb reuma gekregen en de ziekte van Bechterew. Iedereen heeft altijd gedacht dat ik in een rolstoel zou terecht komen. Maar gelukkig heb ik het nooit opgegeven.”
Leve de porte bagages
Voor alle duidelijkheid: Leon Moors heeft hetzelfde kenmerk als een leeuw of een tijger. Als hij zijn tanden ergens inzet, laat hij dat niet los. Het siert hem dat hij zich vanuit die underdogpositie heeft opgewerkt tot een monument in het wielrennen.
“Ik heb zelf ooit drie koersen gereden maar tijdens die derde, in Wijer, smakte ik tegen de grond”, herinnert hij zich nog levendig.
“Gevolg: een hersenschudding. ‘Gedaan met koersen’, riep ma. “Ik ben als 12-jarige dan gaan supporteren voor Paul Philipaerts uit Kortenbos. Nog later kwam ik in contact met Guy Nulens en Eric Vandaerden. Op hun volgwagen heb ik mijn allereerste porte bagage geïnstalleerd die ik ontworpen had. Toen de andere renners dat in de mot kregen, is de boel ontploft. Zelfs de hele ploeg van Eddy Merckx kwam bij mij aankloppen. Om porte bagages te ontwerpen, maar ook om aan hun fietsen te sleutelen. Behalve Eddy zelf (Leon lacht een beetje groen). Het is ooit gebeurd dat er 59 fietsen in onze living stonden. Gewoon, om hen één voor één in orde te brengen. Ik ben een perfectionist he.”
Net daar schuilt het geheim van Leo’s Bike Collection. In ruil voor al dat prulwerk krijgt hij al jarenlang telkens een koersfiets cadeau van een BV. “Aanvankelijk ontbrak alleen de ploeg van Patrick Lefevere”, grijnst Leon. “Hoe dat kwam? Omdat ik die man zijn kop niet kon zien op televisie. Maar op zekere dag stond hij hier plots voor de deur. ‘Jij bent gene gewone, maar ik ook niet hoor’, lachte hij minzaam. Sindsdien ga ik voor hem door het vuur. Alhoewel ik het sinds mijn hartinfarct in 2015 wat kalmer aan moet doen natuurlijk. Maar morgenvroeg krijg ik toch weer bezoek hoor. Je mag tien keer raden van wie. Van de mecanicien van Quick Step, of wat had u gedacht?”
Contactgegevens
Op afspraak via 0495 50 20 61 | Stippelstraat 2 | Inkom: 5 euro
