STVV blijft het in eigen huis moeilijk hebben. Het sprookje dat het kunstgras voor hen een onmiskenbaar voordeel is -al jaren wordt daarnaar verwezen- kan meteen naar de prullenmand worden verwezen. Maar dat onze kanaries slecht voetbalden of geen ‘grinta’ toonden, kan evenmin worden beweerd. Coach en spelers hadden natuurlijk op een driepunter gehoopt. Het zorgde voor een zweem van ontgoocheling bij Hollerbach maar zeker ook bij Steve De Ridder. Alleen aan de overkant werd wat gelachen. Daar waren ze al lang tevreden met dat puntje.
Bernd Hollerbach: “niet efficiënt genoeg”
Hollerbach: “Dat STVV het betere van het spel had gedurende een groot deel van de match en eigenlijk het meest de driepunter kon claimen, heeft iedereen wel gezien. De beste en de meeste kansen waren voor ons. Wij hadden altijd een keer méér moeten scoren. Zij konden daar niet veel tegenover stellen en hadden een vrijschop nodig om te scoren. Oké, we zijn op de goede weg. Mijn team heeft nog een serieuze groeimarge. Hard blijven werken is en blijft de boodschap. Daar ben ik en zijn mijn jongens alleszins toe bereid.”
Steve De Ridder: “een zondvloed van emoties”
De Ridder zag een wereldgoal afgekeurd en moest ook toezien hoe zijn team te snel de gelijkmaker moest toestaan. De ontgoocheling kon je van zijn gelaat aflezen. “Een zondvloed van emoties ging door me heen bij mijn doelpunt. Eerst wist ik niet hoe ik het had. Het was een moment van pure euforie. Maar even snel sloeg mijn maag om toen ik zag dat mijn doelpunt werd afgekeurd. Deze avond had voor mij en voor ons veel perfecter kunnen verlopen. Zonde van dat afgekeurde doelpunt, maar dat we de drie punten niet konden thuishouden is erger. Goed, dit was weer een prestatie waar we ons konden aan optrekken. Net als de trainer heb ik het gevoel dat we op de goede weg zijn en dat we nog serieus kunnen groeien.”
