Geluuëft et of nè. Èlleke week zàt ich men bieën ònder tòòfel be Jacques èn Ria. Ieël dèk be men vrou Jenny èn òòs keinger Eveline, Michiel èn Laura. Mieëstàl ’s vrèèdàs. Plàtte vrèèdag, eide Michiel da in den tèèt, de moppe vàn Jacques nog in òòs memoure. Fe woore ècht drop aat. Fee gón be Jacques eete, úle fe tenàànder vòl. Èè èn doo wút ich dàn ver dikkenak aatgemokt. Omda se dochte da ich àlle weeke dúzende frangs góenk aatgeeve be Jacques On de Kérrek in Mèllevere.
Ich lút s’àllemòòl mar b’un gedacht. Terwèèle profeteirde feelies àlle weeke opnief vàn òòs bufstùkske – in d’achterkuike gebakke gelèk da mòs zèn – dour de ma vàn Jacques, de kaa schoutel be soomòõ èn eerienk, zèllefgemokte ameirikèê, stoufvlieës of kàsròl be mòssels. Allieën woor dzje doo noeët. De pòlletikkers, de mànne vàn de bràntweer, de polisse, dèè vàn de stàt…
Iederieën, rang èn komàf aa gieën impórtènse, kàm doo uiver de vloer. Nè allieën ver t’eete, och ver te rizzeneire èn ver uiver iederieën te klàppe, èn … joa, och ver te lache. Dzje kòst doo nog oer pènske vòlspeile ver ene-n àppel èn en ei èn àl dèè fèènigèts dourspúle be ene, dour Ria vòsgetàpde, Cristàl. Èn ver da vrindeprèèske kreig dzje de farskes vàn Jacques ver niks tebèè.
Ene patron die niet alleen friet bakte maar ook met zijn klanten bezig was, van het soort waarvan we er vandaag nog maar heel weinig hebben. En die moppen… Jawel, daar waren er vaak vettige bij. Jaak was op dat vlak een encyclopedie. Jaakske -zo noemde ik hem- kon een mop vertellen, ze onderbreken om intussen een klant verder te helpen, en ze nadien weer oppikken waar hij geëindigd was. Il faut le faire -zegt de Waal- je moet het maar doen. Het maakte van hem een verteller pur sang. En zo maakte hij van zijn frituur een stamfrituur, waar tussen de hap en de drank door, het reilen en zeilen in onze stad tot op de draad werd gefileerd. “Smokt et mènneke? Wol, ich gón óech nog ieën vertèlle. Verslik óech nè zur” !
De frit vàn Jacques… E wàs fjèèr drop. Trùineers èn vuiràl de mitskes vàn ’t Gràf èn de joenges vàn ’t Kòt ùbbe tevàn kóene profeteire. Jacques stònt èlleke-n dag vrug op, vòlleges da ter zèllef zei, ver de petàtte zèllef te schèlle èn de frit te snèèn. Dee gepóejerde èn vuirgebakke nist, gelèk ter mich vertèlde, wou ter zen klàànte nè geeve. E zou nog liever zen zoak enins slaate.
Die sluiting kwam er ook, zij het pas veel later. Dat Jacques en Ria in nauwelijks één jaar tijd stierven heeft me pijn gedaan. Jacques in april 2009, amper 63 was hij; Ria nog iets vroeger, in maart 2008, amper 59 toen. Het was het einde van één van de beste frituren die onze stad ooit gekend heeft. Het einde ook van de enige echte stamfrituur. Wat mis ik die friet, wat mis ik die dagelijkse kost, wat mis ik die gezelligheid. Dankjewel Jacques en Ria.
