Et dzjuste joor weit ich nemee, ma et wàs toch in et begin da de mikrougòllef aatgevoenge wàs. Mènne geboer, in deen tèèt e joor of vèèfentwintig, zàt in zènne-n outou èn reit en komisse doen. Op ene momènt wàs ter verbèè ene-n oeëp groeët vaal gerein dee èrreges op stroot stònt vuir en aas. E stopt èn rit trug achteraat wànt ee àà iet zien ligge wa um kòs interèsseire. Èn joa, lie mich doo ene mikrougòllef neeve da vaal.
Dzjú, zei ter, ziet èè, doo is zoe te zien niks oan, da is inne vàn de liste nieve modèlle, warschèènlek mar e prùlleke-n oan èn de minse vàn dèè villawèèk ùbbe dee wèggegóejt. Wèè da naa kòs zèn, ee àà da nè in zèèn kuike, ee wàs ene geroetineirde àlleskóener, ich kàn dee meschin be en klei reparoaseke in orde krèège, doch-ter, ich gón dee mieneime.
Zjàndèrrem
Wèè da ter in zènne kòfferbak lag kum doo ene zjàndèrrem oan en vrug wa ee doo on’t doen wàs. Jè menieër, zei mènne geboer, ich rèèn èè neeve deen oeëp vaal dour èn ich zien èè ene mikrougòllef ligge. Ich docht, dèè góeje dee ewèg, ich zàl dee wol kóene repareire, ich bèn gestopt èn ùb’em in mènne koffer geleit. Alei, zei dee zjàndèrrem, ene mikrougòllef màn, loot mich dee ens zien, doet oere koffer ens oupe. Dee duu dàn zènne bak oupe en dee zjàndèrrem zei: “ne mikrougòllef begòt, Menieër, da masjin is va-mich, doo flits ich oech bèè…..!!”
Johan van Ondezieë
