Jef Cleeren werd omwille van 50 jaar gemeenteraadslid gehuldigd. Wij breidden die huldiging uit naar 80 jaar Kanarie. De grote vraag: zou STVV zijn wat het vandaag is zonder Jef? Want als hij in de politiek burgemeester, schepen, provincieraadslid en zoveel meer is geweest, wat heeft hij dan allemaal gedaan bij STVV? Het lijstje is te lang om op te noemen en begint al in de jaren ’60.
We gaan terug naar die mooie jaren ’60, de mooiste tijd uit de geschiedenis van onze voetbalclub met onder meer de titel van vice-kampioen en de Gouden Schoen voor Lon Polleunis.
Het eerste wat ik mij uit die tijd herinner van Jef, zijn mijn eerste voetbalpassen, toen bij de miniemen van STVV. Wie overhaalde me om daar te gaan spelen? Jef. Wie gaf me mijn eerste schoenen? Jef. Wie stond klaar als je een flinke trap tegen de schenen kreeg en huilde? Jef. Al als kleine stond zijn ‘gelaat’ met dat overtuigende trekje, zijn brede glimlach en zijn sprekende ogen in mijn geheugen gegrift. Toen kon hij al niks verkeerd meer doen voor mij. Die man zou ik altijd onthouden, hield ik me voor. Neen, toen was er nog geen sprake van Jef in de politiek. Dat was voor (veel) later. Een periode was dat waar ik vaak tegenover hem stond als journalist. Vaak ook met meningsverschillen. Maar neen, de brug tussen ons beiden werd nooit opgeblazen. Integendeel. Maar dat is hier niet aan de orde.
Intussen was ik ook supporter geworden van STVV. Want dat was de logische stap die volgde als je er in de jeugd speelde. En het pad van Jef kruiste -onze Jef was niet weg te slaan van Stayen- me elke week opnieuw. Welke taken heeft hij daar allemaal op zich genomen. Niet te schatten: speler, assistent-trainer van Raymond Goethals, trainer, ondervoorzitter, noem maar op. Kind aan huis ook bij vele voorzitters, o.a. Paul Massa, Frans Smeets en Guy Lambeets, vriend van vele spelers, vriend van allemaal, vriend van elke dag. Vertrouwenspersoon ook voor veel spelers. Tussendoor, met een waterke, een colatje of een crèmeke in de hand, werden de grootste problemen die eigenlijk geen problemen waren opgelost.
STVV was en is nog altijd de man die geen rood bloed maar geelblauw bloed door zijn aderen voelt stromen. In zijn glorieperiode werd niet voor niks vaak het volgende zinnetje geschreven….’Jef is STVV’. Er was zelfs een tijd dat er twee Jeffen de lakens uitdeelden. De tijd onder Jef Matterne, remember. Om nooit te vergeten. Die geschiedenis staat bol van anekdotes.
Hoe dan ook. ‘Zeg maar Jef’, onze Jef dus, woonde bij wijze van spreken op Stayen, zelfs het burgemeesterschap kon hem daar nooit weghouden. Meer nog, hij combineerde de driekleur zelfs met de geelblauwe sjaal. Feilloos. En ook al zullen de critici het niet graag horen, STVV is er altijd wel bij gevaren als je het allemaal in die tijdsgeest kadert. En dan zwijgen we nog van carrières die hij ‘gemaakt’ heeft, de vrienden die hij daaraan overhield. Van op het veld, nietwaar Danny en Lon, maar ook daarbuiten, in zijn actieve periode en ook toen hij ouder werd… de mensen die hij ontmoette op de dagelijkse trainingen waarvan hij er trouwens nauwelijks één miste, de supporters en makkers die hij steevast kruiste op weg naar al die thuismatchen en matchen op verplaatsingen…. Hoe vaak zijn we elkaar niet tegengekomen, Jef, op die vele parkings, plaatse zoeken voor de match, samen met wijlen Gaston die je altijd vergezelde, en jullie twee vrouwen? Dezer dagen is dat fysiek allemaal wat moeilijker geworden, maar Jef is nog altijd Jef. En daar ben ik blij om.
Toch blijft die vraag: waar zou STVV vandaag gestaan hebben zonder Jef?
© Philip Kevers
Eddy Koens (rechts) samen met zijn vrouwtje en de heer en mevrouw Jozef Cleeren. Gehurkt het zoontje (Guy, de latere ref) van de heer Goethals die eveneens op vakantie is bij de heer Cleeren en zich flink vermaakt met wijlen Tru Cleeren.
