Doen ich nog kójóeng wàs, ràppeleir ich mich nog ieël goet, da ich nè in de geboere vàn en veiloupoemp mòg koume, of mèèn maa stak ene kòje vienger no mich omoeëg, èn op ene-n dàg vertèlde se mich deis:
Doo wàs ene màn, ne nonk vàn òòs geboere, dee as wèrrekmàn in e stòòlfabrik vàn Kokkeril Soãbre goenk wèrreke in Serèê. Naa, dèè joenges zèn doo wol nè vàn de mieëst zúte dèè doo ròntloeëpe, èn et wàs gebrùikelek da de nieve wèrrekminse wúte òntgrúnt, gedoeëpt gelèk in de unevèrsetèèt.
Da dèè rituweile ieël dèk vàn de sèksuweile kàànt woore, kàn ver dee-n raae mànneweerelt gemèkkelek verspèlt wèède. In dèè plèchtigeits vàn deen doeëp vàn dee nonk, ààn se dee màn z’n bróek aatgedón, et dèrremke vàn en veiloupoemp in z’n kònt gestouke èn beginne te poempe.
Moe da as simboul vuir zou kóene stón, móet nè be e tieëkelienkse aatgeleit wèède, wor?
Tòt as de doeëpers enins ene-n doffe slag uude. De gedoeëpde krúnkelde inieën vàn de pèèn, nen àmbulàns wút gebèlt, ma de màn goenk doeët nog vuir da ter in de klenik oankwàm. Z’n dèrrem woore-n ònploft!
