- Allerheiligen vroeger ‘Als kind… niks anders dan mooie herinneringen’
1966 … Ene-n oeëgdag wàs et, e fieëst, moe dzje as kint no aatzag, wànt ieël de famiele kwàm dàn bedieën. Et wàs be boõ en bón te doen. Boõ olde ze schoeë kòstum bouve, bón uir schóenste klieët in kàànt èn bròdderie, de duir vàn de góej plak goenk oupe, ieëlegàns gekósjt, gerieët ver ne plezierige noodenoen. De bóeljongsop op tòòfel, ternoo de tradisjoneile kàà pla en doonoo nog e stùk rèèsvlój. De gezèllechèts on toafel, bèèklàppe, speile be neefkes èn nichskes, èn, doen nog, de guir vàn sigaare. De doeët wàs wèèt e-wèg, toch ver mich, as kint.
Inderdaad. Als kind is de dood ver weg, een ver van je bed gegeven. Je ervaart wel het speciale van die dag… de samenkomst aan de graven, de bloemenzee, het tranen van mensen, de pastoor met de kwispel… Maar de essentie daarvan ontgaat je. Gelukkig maar. Het zijn de kinderjaren.
- Allerheiligen veertig jaar later ‘Als 50 plusser, vooral dat verdriet’
2006 …. Et is nog altèèt ene-n oeëgdag, ma da fieëstelek gevúl is wèèt e-wèg. Òndertùsse afschèèt móete neime vàn boõ en bón, vàn paa èn maa, tàànt èn nonk, vàn ene zoun… Famieles dèè bedieënkoume zèn doo nog altèèt. Tis tradiese, ma dzje wacht doo nè ècht op. Tis nemee etsèllefde dour àl dèè minse dèè dzje àl verloure-n it. Et leeve is ver uiver noo te deinke èn kàn op ene wup verbèè zèn, besèf dzje. Dzj’oupt da àlles góet blif gón, ver oer-eige, èn ver de minse rònd-oech. Joa, et dú goet. Da bedieënkoume. Dee bàbbel, dèè mop, da drùpke, oech vànàlles ràppeleire. Wei dzje nog, den tèèt vàn..?
Als volwassene komt de dood steeds dichterbij, erger nog, je krijgt het gevoel dat hij je inhaalt. Je ervaart dat Allerheiligen een moment is om daar bij stil te staan… de samenkomst aan de graven, de bloemenzee, de tranen van mensen, de pastoor met de kwispel… je begrijpt de essentie zeer goed. Gelukkig maar. Het zijn de volwassenjaren.
- Allerheiligen nu ‘als 60-plusser, bezinning en besef’
2020 …. Nog àltèèt ene-n oeëgdag, ma da fieëstelek gevúl is nog wèèder e-wèg. Ins bouve de sisteg zie dzje mar altèèt mieër èn mieër minse rònd-oech dèè enins schàmpavie zèn. De schrik wut èrreger, zeiker naa da doo nog Corouna bèèkum. Famieles dèè bedieënkoume, da moug nè, zèllefs op de kèrrekof bedieënkoume wut àfgeroon. Te verstón. Èn zoe blif doo nog allieën en bezinnieng uiver in óere-n eige bàllong. Dee vaal-smirrige Corouna, spoukt et dour m’n uuët. Verwa móet da òòs naa uiverkoume? Moevuir mokt da zoevuil minse zik? Moevuir móete zoevuil minse vertrèkke? Wa kum doo nog op òòs àf? As sistegplusser loert de doeët àl op de-n óek, dzje besèft da dzje vàn èlleken dag móet proffeteire. Carpe diem. Fe weite naa ieël góet wa da wilt zègge….
Als 60-plusser ervaar je dat het snel gaat en dat alles snel kan keren. De samenkomst aan de graven, de bloemenzee, de tranen van de mensen, de pastoor met de kwispel…. Het komt verdomd dichtbij, verdomme toch, ook voor jezelf. Het zijn de seniorjaren. En wat denk je dan bij jezelf als je er nog bij mag zijn. “Laat me gelukkig zijn zolang het nog kan”.
