Truineer Nieuws melden?

Mike Swysen (Supportersverbond STVV): “Geen woorden, maar daden”

De supporters van STVV roeren zich op sociale media. Ook voorzitter Mike Swysen van het Supportersverbond roert zich. “In principe zouden we ons in deze omstandigheden beraden over fysieke acties in en aan het stadion. Maar door Corona is dat niet wenselijk. En dus komt er mogelijk een (open) brief. Ook al beseffen we dat we weinig of geen repliek moeten verwachten van deze bazen die dirigeren vanuit een ivoren toren. Maar wie niet waagt, niet wint.”

Mike Swysen is net als al die andere supporters bijzonder ontgoocheld over in eerste instantie, de resultaten van STVV, en in tweede instantie het reilen en zeilen binnen de club. “We kunnen dit niet met lede ogen blijven aanschouwen, zegt hij. “En dus zullen we ons op één of andere manier tot de Japanners richten, in de hoop dat we een antwoord krijgen, deze keer niet van Meekers of één of andere bediende, maar van hen persoonlijk. Ervaringen uit het verleden leren ons dat het misschien ijdele hoop is. Want nog meer dan voorheen wordt de club van uit een ivoren toren geleid. Maar wie probeert, niet wint.”

“Het doet hartzeer, je ziet alles gewoon achteruit boeren, op en naast het veld”, treurt Mike, begaan als hij is met de club, net als een Lon Polleunis bijvoorbeeld. “Uiteindelijk vraag je je af of mijnheer Tateishi & co het wel snappen, het begrijpen, laat staan het zien of er rekening mee houden. Logisch dat een kleine club spelers moet verkopen. Maar niet logisch dat er geen duidelijke structuur en visie is binnen de club wat het aankoopbeleid betreft. Ik leid daar enkel uit af dat het beleid enkel commercieel denkt en veel te weinig sportief. Een voorbeeld. Zeg een keer…. Hoeveel verdedigers hebben ze gehaald? Inderdaad, een halve ploeg. Wel, we hebben nog altijd geen echte rechtsachter. Sankhon en Janssens zijn dat allesbehalve. Het is maar één voorbeeld, maar het is zeer typisch. En Muscat speelt dat spel mee. Geen versterking nodig, zegt die. ’t  Is precies of hij geen uitspraken durft in de mond te nemen. Ofwel wil hij het gewoon niet.”

We confronteren Mike ook met de selecties. Ook Muscat praat, wisselt en selecteert volgens velen op een manier dat hij de indruk wekt aan een leiband te lopen. “In dat opzicht krijg ik heimwee naar Brys”, stamt Mike een open deur in. “Die zei ten minste waar het op stond, misschien net iets te veel. Maar hij zette met bescheiden middelen wel een ploeg. ook bij OH Leuven slaagt hij daar weer wonderwel in.  Een ploeg, dat is wat we vandaag de dag pp Stayen net missen. Het geval Teixeira en Garcia ook. Man, wat is dat? Zij doen niet genoeg hun best op training…. Wel, dan kent hij Teixeira bijvoorbeeld niet. Die heeft omwille van zijn leeftijd en pijntjes hier en daar altijd gas teruggenomen op training. Brys accepteerde dat, want hij wist dat ie er tijdens een match altijd voor de volle honderd procent kon op rekenen. Zelfs dat schijnt Muscat niet te weten. Wat is het alternatief? Mmaee.? Als ik lees dat die durf te zeggen dat hij klaar is voor de aanvoerdersband, dan valt mijn broek af. Is hij dat grote voorbeeld op en naast het veld?  Komaan zeg, wat die presteert, hij komt pas uit de pampers…”

Mike hoopt dat het weer goed komt, maar aan de andere kant durft hij ook niet teveel te hopen. “Wat er van gaat komen? Ik weet het niet. Want dan zou ik een glazen bol moeten hebben. Los daarvan vind ik dat Muscat eerst een ploeg moet zetten, net zoals Brys dat deed. Maar kan hij dat? Want op dit moment kom ik niet verder dan de vaststelling dat hij valabele spelers ofwel verkeerd posteert, ofwel gewoon naast de ploeg zet. Los daarvan had ik toch nog graag twee versterkingen gezien. Wie niet ziet dat we een creatieve middenvelder missen, is blind. En wanneer gaan we ’s eindelijk werk maken van een echte rechtsachter, terwijl ze zich aan de andere kant, op links, mekaar met drie of vier staan te verdringen? Wat is hier echt aan de hand? Dat ze eindelijk ’s hun kaarten op tafel leggen en de daden eindelijk es een keer bij die loze woorden voegen. Dan weten wij ten minste waar we aan toe zijn.