Eerst slikten de kanaries een ongelukkige goal aan de Kehrweg, vervolgens kwamen ze in overtal te staan na rood voor Heris, maar net daardoor bleek hoe onmondig de kanaries voor de dag kwamen in die eerste helft, ja ook met elf tegen tien. Het leek bij momenten wel of ze de intentie hadden het record breed spelen te willen verbreken. Geen van de middenvelders leek ook maar één pas vooruit te willen spelen, laat staan een diepe pas te vesturen. 72% balbezit leverde nauwelijks, of beter gezegd geen, kansen op.Cijfers die voor zich spreken. Zo stond het aan de rust ook nog 1-0.
In de rust liet Muscat middenvelder Asamoah -onzichtbaar en met geel achter zijn naam- in de kleedkamer en greep hij terug naar zijn Amerikaan Chris Durkin. De kanaries kwamen alleszins meer gedecideerd uit de kleedkamer en De Wolf moest een paar keer tussenkomen, onder meer op een knal van Colidio. Maar alles samen was het te weinig, veel te weinig. Neen, op deze manier hing er zelfs geen goaltje in de lucht voor de kanaries. Zo steriel, mensen, om mismoedig van te worden. ’t Scheelde zelfs niet veel of Koné had er op het uur 2-0 van gemaakt.
Intussen waren we de laatste twintig minuten ingegaan en had STVV in zeventig minuten voetbal nog geen enkele noemenswaardige kans bij elkaar gespeeld. Een spits bij dan maar, dacht Muscat. En hij verving Colombatto -ook zeer zwak- door Balongo. Wat dacht u dat het opleverde. Nauwelijks iets. Alleszins niks wat ook maar die gelijkmaker liet vermoeden. Tot Poulain besloot een handje te helpen en Suzuki neerhaalde. Strafschop en 1-1 zowaar, dankzij Suzuki die de strafschop zelf feilloos omzette.
