Guido Gilissen postte een mooie getuigenis op zijn facebook pagina als herinnering aan de vele duizenden, die op deze dag en ook de dagen erna hun leven lieten voor onze vrijheid.
“6 juni 1944 op een strand in Normandië. Beeld het je maar eens in: je komt aan met de tweede golf landingsboten en links en rechts van je drijven de lichamen van dode strijdmakkers, kogels fluiten over en langs je heen, explosies lijken je trommelvliezen te verscheuren. Je bereikt het strand, nat en buiten adem. Links en rechts van je vallen je kameraden waarmee je daarnet nog praatte en lachte. Toch zet je door. Een explosie gooit je omver. Even het noorden kwijt, maar blijkbaar niets aan de hand. Doorzetten. De veiligheid aan de voet van de duinen wacht op je. Oef, gehaald. Omkijken en opnieuw zie je kameraden vallen om niet meer op te staan. De bevelvoerende officier roept iets dat verloren gaat in het kabaal, maar zijn arm wijst naar boven. Het volgende ogenblik valt hij bloedend neer. Mijn God, waar ben ik beland ?”
Vandaag 76 jaar geleden was het D-day
Vandaag exact 76 jaar geleden, bij het krieken van de dag, op 6 juni 1944, begon de langverwachte bevrijding van Europa door de geallieerden, die uiteindelijk een einde zou maken aan W.O II. Een enorme invasievloot zette zo’n 133.000 man aan land in Normandië. Amerikanen, Britten en Canadezen verdeeld over 5 invasiestranden (zie foto). In het achterland waren in de voorgaande nacht al zo’n 24.000 luchtlandingstroepen gedropt en in gevecht met de Duitsers. Zij moesten verhinderen dat Duitse versterkingen de landingszones bereiken. D-Day was aangebroken: Decision Day.
