Zo, dit was het dan of? Mijn laatste shift op de coviddienst zit erop. Gemengde gevoelens weliswaar. Veel meer dan ooit voordien in mijn reis als verpleegkundige.
Absurd eigenlijk dat mezelf inpakken van kop tot teen een gewoonte was geworden. Een rollercoaster van emoties is vrij licht omschreven. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, appreciëren en waarderen. De werkdruk verzachten, samen sterk, one team, waarvoor trouwens ne dikke merci om het vreemde zo familiaal te laten voelen. Glimlachend (ondanks onze maskers) naar onze patiënten, onze mensen om hun angst te verzachten.
Ik blijf achter met een gevoel vol ongeloof dat zoveel mensen hun geliefde(n) hebben moeten afgeven door zo’n vies onzichtbaar beest. Dat ik zó machteloos heb gestaan en niet iedereen heb kunnen helpen vreet nog steeds aan mij. En toch, het leven draait simpelweg verder. Ik ben doorheen deze periode veranderd als persoon.
Ik wil niet meer zeuren over de kleine dingen in het leven, over wat ik niet heb én anderen wel. Ik besef nu dat ik gelukkig ben en moet zijn met wat ik wél heb.
Het leven is duidelijk oneerlijk genoeg. En bizar trouwens, wat vroeger maar “gewoon” was, is helemaal niet zo gewoon.. Ik hoop dat we samen blijven vechten om de vijand niet in te ademen.
Ik trek de kille, koude coviddeur nu achter me toe, hopelijk voor eens en altijd, ik wil het graag geloven maar diep vanbinnen ben ik bang van niet. De steun vanuit alle hoeken deed deugd. Ik vroeg enkele bekende Vlamingen om hun steun naar mijn collega’s te betuigen, super bedankt om zoveel positieve reacties te krijgen.
Merci!
Ik kijk uit naar een betere morgen, hopelijk zonder zorgen. 🖤
Liefs Kirsten
