De idee om de klaproos symbool te maken voor de slachtoffers van de Grote Oorlog, ontstond in de Verenigde Staten, waar hoogleraar, dichteres en humaniste Moina Michael het gedicht We Shall Keep the Faith schreef, waarin de klaproos evenzeer als in het gedicht van McCrae een rol speelt, maar dan niet als stille, en schone getuige van dood en vernietiging, maar als teken van hoop voor de toekomst.
In deze zin werd de klaproos al snel na de Eerste Wereldoorlog geadopteerd door The Royal British Legion, een liefdadigheidsinstelling voor Britse veteranen. Deze organisatie begon al spoedig met het verkopen van – kunststoffen – klaprozen. Met de opbrengsten uit de verkoop kon het legioen de veteranen ondersteunen, terwijl de kopers de klaproos op hun revers konden dragen als teken van solidariteit met hen die tijdens de oorlog gewond raakten en met de nabestaanden van hen die vielen. In de maand voorafgaand aan Remembrance Day ziet men op de Britse televisie menigeen met een op de borst gespelde plastic klaproos.
(Bron: Wikipedia)
