Vuir wa da ierbetoen, koent dje oech afvroge. Awal, omda Tje elke murregend be zen goeiedagvingerke en zen vrindelijk woot of een plezaante mop mich goed gezind mok. Iederien dee vruger ’s murreges kafei ’t Park passeirde, ha preis. Ma naa is ee verhaast richting stoatie, en is et vuiral do te doen. Oan da rusthaas, de vissebak zoals ze in stad zegge. Joa, verhaast. Tjen hei zen leve lang aander minse be alles geholpe en verzurgd, na kan hee eindelijk wa rekene op de hulp en wa zurreg van aander. En na zen dei wa de bus of de trein neime, de klos. Nooit ieder woot do zo fel in en rond de stoatie gelache. Miestal uurt dje um al van weit koame. Ne te rap, ma iel gedisedeird. Be de noedige commentaar en dee oanstekelijke lach boave op.
Mondag namp ik de trein no Brusselt. En joa, ich ha wirremal preis. Da goenk zoe. “Hey Luc, sorry Philip. Kevers geluuf ich. Mwoe got dje op af. Brussel? Scoen stad, joeng, ma weit he. Och al dei mop gehuurt van Jantje dee no Brussel goenk. Awal, dee goenk nè. Enfin, amuseirt oech. Tot strak. Dan koene ve mescin ine of twie drenke on et buffet. Ich gon stillekes vots. Want ich ub wa mier teid noeidig. Men bien wille ne mee zo goed mie.”
Geen twee meter verderop spreekt hij doodgewoon iemand anders aan. “Hey metske, och no Brusselt? Doet ze do de goeiedag van mich.” En zoe gie et mar duir… Resultaat. Iedereen vertrik be ene lach op zen gezich no et werrek. Intusse is Tjen dus och taas in het Stationsbuffet. Timmy en Stefan weite wa da betiekent en koene do van miespreke. ’t Bringt allemool wat laweit mie, ma et plezier en het entertainment, al da ne be den entrac, kreig dje do gratis, vuir niks, nie na noel, bei. Wa mier van dei minse, denk ich dan. En dan zou do nerrreges orlog zen.
Ich hoal ter nog ene kir et artikel bei da ich uiver Tienneke schreif in Truineer Magazine. Omda ich um in men at droag. En oan de reacties van toen te zien, iel iel iel veul minse. En ve hoale do e paora stukke aat. Diels in et Truiens, vuiral in et goed Vloms. Da lees iets mekkelijker, zei men Jenny.
Uiver zene joenge tèd
“Ik ben een echter Truineer. Geboren in de oude kazerne en grootgebracht in het café van mijn ouders, Fons Boffin en Anna Beelen, bè Fonske, op Sint-Gagelof. Een echt stamcafé was het, eentje waar de deur altijd open stond, vooral voor kaarters en biljarters. Ik werd als tweede in de rij groot gebracht, samen met mijn drie zussen.”
Uiver ‘t Krolleke
“In mijn jeugd noemde ze mij ’t krulleke. Ik heb nog krullen, alleen zie je ze niet meer”, wijst hij naar zijn kale knikker. Gekrulde haren, gekrulde zinnen”, zegt het spreekwoord. “Ma ook al ben ik in de Hel geboren, daarom ben ik nog gene duvel. Nee, ich ben ene broave gast, iemand die geen vlieg kwaad doet.”
Uiver de vroluw
“Neen, ik trouwde nooit. Maar ik zag de vrouwkes wel graag. Ma eentje op mijn kot, da niet, mijne man. Weet je waarom ik nooit trouwde? Ik doe niet graag water bij mijne wijn. Want dan is et goed van de wijn weg.”
Loot de boere mar dosse
“Ik ben een positieveling, Breed heb ik het nooit gehad, maar schulden heb ik nooit gekend. Ik heb elke dag eten en drinken, en mijne babbel. Wat kan ik me nog meer wensen? Weet je, ik kan nog lachen, iets wat veel rijlken niet eens meer kunnen. Iedereen is vandaag de dag te serieus. Mensen hebben alles maar vergeten te leven. Nee, laat mij maar Etienne zijn. Loot de boere mar dosse.”
