Valère Stevens, een ex-mijnwerker van Beringen, staat al een tijdje als materiaalmeester in het voetbalwereldje. De altijd minzame man uit Herk-de-Stad had immers al een verleden bij Diest, Lommel en Lierse voor hij naar Stayen afzakte. Daar werd hij intussen verenigd met Milos Kostic, de man die Marc Brys als T1 opvolgde, en die hij kent van zijn tijd bij Lierse. Milos Kostic was in 2014-2015 bij de Pallieters immers assistent van zijn landgenoot en T1 Slavisa Stojanovic. Wij kregen de twee aan tafel in het Grand Café van Stayen. En al snel werd duidelijk dat beiden beste maatjes zijn.
Graag samen
“We beleefden dan ook een geweldige tijd bij de Pallieters”, herinnert Valère zich. “Naast en op het veld. Anecdotes? September 2014. Eerst speelden we thuis 2-2 tegen Anderlecht, daarna 2-2 in Standard. Herinner je je nog dat obsceen gebaar van Steven Defour richting onze bank? Dat was omdat ik op een bepaald moment volgens hem de bal te lang had bijgehouden. Na de match zette ik Steven op zijn nummer. Het voorval haalde het nationale nieuws. En Defour kreeg zelfs een pv.”
Iron Valère
Zo’n anecdotes op en naast het veld versterkte ook de bank met Kostic. “Kijk hier een se, Iron Valère”, lacht Kostic terwijl hij de biceps van Valère betast. “Een man uit één stuk is het. Hij heeft toch al wat jaren op de teller. Maar hij heeft nog altijd iets van een ‘young boy’, een jongske. Met de juiste ingesteldheid, de juiste conditie, de juiste mentaliteit. En wat belangrijk is. Hij heeft altijd de juiste ‘mood’, is nooit slecht gezind, heeft zin voor mumor. Dat is belangrijk. Want een materiaalmeester staat altijd in nauw contact met de spelers en is zelfs een beetje hun eerste aanspreekpunt, hun steun en toeverlaat. Op dat vlak weet ik zeker dat ik op Valère kan rekenen. Temeer omdat hij ook niet met zich laat sollen. Laat me zeggen dat hij een vakman is, en een prachtkerel. Blij dat ik hem ken. En nog blijer omdat ik na Lierse hier met hem ben herenigd.”
Vakman pur sang
De appreciatie en bewondering is trouwens wederzijds. “Chapeau voor Milos Kostic”, zegt Valère Stevens. “In de eerste plaats omdat Milos altijd Milos is gebleven. Een man die zonder enige moeite een glimlach op zijn gezicht tovert, maar die ook perfect weet wat anderen van hem verwachten. Hij heeft een sterke persoonlijkheid, heeft geen capsones of dikkenek, zoals ze hier zegge, weet mensen van zijn aanpak te overtuigen en weet als geen ander een structuur neer te zetten en een organisatie neer te zetten., op en naast het veld. Dat merk je al aan kleine maar daarom niet onbelangrijke dingen. Onder Brys, bijvoorbeeld, mochten de spelers individueel kiezen wanneer ze tussen één en vier aan tafel gingen, nu moeten ze samen aan tafel om één uur. Dat lijkt een detail, maar het is o zo belangrijk voor het groepsgevoel en, ja, zelfs voor de kwaliteit van het eten dat je binnen krijgt. Eten dat een paar uur staat, is fast food geworden, zegt ie dan. Slecht voor een sportman. Milos is ook iemand die nooit zijn verantwoordelijkheid uit de weg gaat. Winnen of verliezen, hij neemt altijd de verantwoordelijkheid op, wijst nooit een speler aan of spelers aan, en na de match toont hij zich aan de supporters.”
En de twee blijven elkaar bewieroken. “Onze vriendschap gaat verder dan het voetbal. We kunnen ook samen op stap, een pintje drinken en met elkaar praten, zonder dat het altijd over voetbal hoeft te gaan. Dat vind je weinig in dit wereldje. Het maakt onze vriendschap alleen maar hechter.”
